Ine van Staveren heeft jarenlang met haar gezin op een boerderij gewoond en gewerkt. Zodoende zet zij zich in voor een duurzame landbouw, een groene leefomgeving en een waarheidsgetrouwe vrouwengeschiedenis. Na een gedegen schrijfopleiding, intensief onderzoek van algemene familie- en streekhistorie en studie aan de Academie Pansophia heeft ze deze roman geschreven.

Recensie NBD Biblion januari 2015
Nina, getrouwd en moeder van twee jonge kinderen, heeft in toenemende mate last van het misbruik door een broer toen ze elf was. Haar strijd om begrip en erkenning van wat haar is overkomen, leidt ertoe dat haar familie haar buitensluit. Haar echtgenoot, een hardwerkende boer met zijn eigen beladen familiegeschiedenis, steunt haar slechts ten dele. Debuutroman van een wat oudere auteur (1957), die over een mooie, beeldende schrijfstijl beschikt. Ze is op haar sterkst in de beschrijvingen van het leven op een landbouwbedrijf in de polder, wat niet zo gek is: de auteur is een ex-boerin uit de Noordoostpolder. Ook de starheid die sommige gezinsrelaties eigen is, komt goed uit de verf. Minder sterk zijn de flashbacks naar de jeugd van Nina en haar streven naar biologische landbouw, een thema dat nogal plompverloren in het boek opduikt, net als andere sub themaatjes. Ofschoon het verhaal gesitueerd is op het platteland en het boerenleven een belangrijke rol speelt, doet de beschrijving streek- of boerenroman dit boek tekort. Voor een breed vrouwelijk publiek. Normale druk.